Opening, 11 September 2014 / 5 - 10 PM

Fri. - Sat. / 2 - 6 PM

By appointment at info@kmplt.be

Carles Congost and Sarah & Charles

Curated by Alberto García del Castillo

Technical Production - Clare Noonan
Intern - Mathilde Gintz

Dutch translator - Stefaan Willems

French translator - Eva Bialek
Fundraising - Sonia Dermience, Alberto García del Castillo, Stefaan Willems

EN

“I am so happy to be welcomed in this celebratory feeling. It’s excellent, excellent, excellent!” [1].
 
My aim here, and I want the reader to know in advance, is to depict what I will from now on refer to as “über-felicity”. This is to say, a narrative strategy revealing disenchant, where a pathetic positiveness extravagance claims love and respect for our contemporary realities. These are oiled things that shine more than they should and a slippery aesthetics which does not lack of naïveté, drawing a blurry almost-kitsch atmosphere on the border between “I did not want to do that” and “this is actually how I see it.” Placing yourself over the normal bar of happiness throws you up to the podium, and far from being over the rest of your beloved ones, you sit on the very visible throne for critiques, while hoping that your smile will remain untouched. A bad composition or Carles Congost’s recent series of  Bad Painting(s) [2] are the joy of a recently varnished canvas or the opening ceremony.
 
This exhibition that you are about to see, entitled Bright Like A Diamond, is an exhibition above any other consideration; and there is a cheerful volition to make it appear in front of your eyes as so. May things look bigger than they are, but we will not spend any time comparing scales and directly join the festivities of a fresh and new set-up. This first degree presentation should from here on be understood as a foundational characteristic of über-felicity, one that I could describe as a naked settlement of arguments or a sincere storytelling. In 2013, Sarah & Charles realised the video work Props For Drama: Plot Hole [3], a three-channel video installation where an actor follows the instructions of the narrator of the story: what you hear is what you get. Once immersed in this text, the reader can understand this piece as a direct presentation of the theatre behind the candelabra, more than a dismantling of the theatrical illusion. You might find it explanatory to read the presentation of one of the collaborating writers in the last issue of Vogue Hommes International, “Arthur Dreyfus is handsome, young (27), intelligent, and entranced by the question of the relationship of his own intimate history to the body, seen as an aggregate of sensations and representations, shot through with narratives, images, pleasures, and suffering.” [4]. As also are a matter of images, pleasures and suffering the spinning lyrics of Tutti Frutti in Sarah & Charles Props For Drama: Suspension of Disbelief [5] –a video work exhibited in the show you are now visiting.
 
Storytelling is reigned by various rules extracted from linguistics, and this we are all very aware of. When speaking about über-felicity, I would rather speak about “concessions to fiction” than analysing “constructions of fiction”. This is a wave, we are waving to theatre and cinema, and we are giving a warm hug to television. We are facing a strategy that is closer to what happens in a documentary, as when in Die große Ekstase des Bildschnitzers Steiner (1974), Werner Herzog will make concessions to the beauty of sky-jumping within his relate about the carpenter Walter Steiner; something similar to what today is happening on the Facebook page of Tom Daley [6], UK diver and social-media star who alternates between posts on the daily life habitudes of an elite sportsman and astonishing images of his flying sculpted body; nevertheless, his boyfriend Dustin Lance Black is an American screenwriter, director, film and television producer. In Bright Like A Diamond, Carles Congost’s video The Artist Behind The Aura [7] does end with one very clear of these concessions to fiction, when the actor impersonating the artist asserts, “Whatever it was, it was working. It did actually function pretty well and quite fast and I started to feel happy and released. I felt liberated, I felt free from some old responsibilities that suddenly were not mine anymore. I might have then seen a slight light far away. A pale but vibrant white light. The certainty of knowing that things could begin to change for all of us.”
 
There is a pretty big amount of joy in the visitation of popular aesthetics, it is the awakening after having been devoted to what Sarah & Charles clearly explain as “suspension of disbelief”. Far from any second degree, über-felicity presents a clash between the expected and the desired, the pop taste and that of a mind placed slightly out of the path. What you are about to see is almost what you are expecting to view. As a matter of fact, in 2014, Carles Congost launched an EP featuring the italo-disco pop singer Ryan Paris entitled Pepsi Love [8]. By the time you’ll get to visit this exhibition, Sarah & Charles will have shoot their next video work, a counter piece to Props For Drama: Suspension of Disbelief, this time framed in a very naturalistic ambience, but still busy with the real-fake idiosyncrasy of the audiovisual format.
 
This is the story of the exhibition that you are about to enjoy. Do not forget to leave your comments on our Facebook page [9].

NL

“Ik ben zo blij om in deze feestvreugde ontvangen te worden. Het is uitstekend, uitstekend, uitstekend!”[1].
 

Het is mijn bedoeling hier – en ik wil dat de lezer dit op voorhand weet – datgene te omschrijven wat ik vanaf nu “über-felicity” (super-geluk) zal noemen. Het is te zeggen, een verhalende strategie die ontnuchtering aan het licht brengt en waarbij een meelijwekkende, optimistische extravagantie, liefde en respect claimt voor hedendaagse werkelijkheden. Dit zijn geoliede dingen die harder blinken dan werkelijk zou moeten, een glibberige esthetiek die niet aan naïviteit ontbreekt en die een wazige – ja, zelfs bijna kitscherige – sfeer oproepen op de grenzen van “ik wou dat helemaal niet doen” en “dit is wat ik eigenlijk bedoel.” Jezelf over de normale grens van geluk tillen, werpt je op het podium, ver van iedereen, ver van iedereen van wie je houdt, daar zit je op een goed zichtbare troon, klaar om kritieken in ontvangst te nemen, terwijl je hoopt dat de glimlach op je gezicht onaangeroerd blijft. Een slechte compositie of de recente reeks Bad Painting(s) [2] van Carles Congost is als het gelukzalige gevoel van een recent afgewerkt canvas of zijn vernissage.
 
De tentoonstelling die je op het punt staat te bekijken is Bright Like A Diamond getiteld – en is boven elke andere overweging een tentoonstelling; en er is een vrolijke wil om het hier voor jouw ogen als dusdanig te laten verschijnen. Moge de dingen zich groter voordoen dan ze zijn, maar laat ons geen tijd verspillen aan het vergelijken van schaalgroottes, maar laten we vooral deelnemen aan de feestelijkheden voor een nieuwe, frisse installatie. Deze eerstegraads presentatie zou vanaf nu moeten beschouwd worden als een basiskenmerk van über-felicity – één die ik zou kunnen omschrijven als een demonstratie ontdaan van elke argumentatie of een oprechte vorm van verhalen vertellen. In 2013 maakten Sarah & Charles het videowerk Props For Drama: Plot Hole [3], een video-installatie met drie kanalen waarin een acteur de instructies van een verteller volgt: ‘what you hear is what you get’. Van zodra je verstrengeld raakt in deze tekst kan je als kijker dit stuk begrijpen als een directe weergave van theater achter de schermen – meer dan als de ontmanteling van de theatrale illusie. Een tekst in het laatste nummer van Vogues Hommes International van de hand van een collega-schrijver kan dienst doen als leidraad: “Arthur Dreyfus is knap, jong (27), intelligent en bekommerd om de vraag over de relatie van zijn eigen, intieme geschiedenis tot het lichaam, dat hij belicht als een totaalpakket van sensaties en representaties, doordrongen van verhalen, beelden, geneugten en lijden” [4] . Op dezelfde manier is de tekst van het muziekstuk Tutti Frutti in het videowerk Props For Drama: Suspension of Disbelief [5] van Sarah & Charles – een videowerk hier tentoongesteld - ook een zaak van beelden, geneugten en lijden.
 
De opbouw van een verhaal is onderworpen aan verschillende regels van de linguïstiek, dat weten we allemaal. Wat über-felicity betreft, zou ik eerder spreken van “een toegeving naar fictie toe” dan het te analyseren als “de constructie van fictie.” Dit is een golf. We golven naar theater en cinema, en we geven onderweg een warme knuffel aan televisie. We hebben te maken met een strategie die nauw aansluit bij die van de documentaire, zoals in Die große Ekstase des Bildschnitzers Steiner (1974) waar Werner Herzog de toegeving doet naar de schoonheid van het luchtspringen in zijn relaas over de timmerman Walter Steiner – iets gelijkaardig als de facebookpagina van Tom Daley vandaag [6], top-atleet uit het VK en social-media ster die schippert tussen posts over het dagelijkse leven als topsporter en buitengewone foto’s van zijn vliegende, gestroomlijnde lichaam. Ondanks alles is zijn vriendje Dustin Lance Black; Amerikaans scriptschrijver, regisseur, film- en televisieproducent. In Bright Like A Diamond eindigt het videowerk The Artist Behind The Aura [7] van Congost heel duidelijk met een voorbeeld van deze toegeving naar fictie toe, met name wanneer de acteur die de kunstenaar speelt, zegt: “wat het ook was, het heeft gewerkt. Ik kon als het ware vrij goed en snel functioneren, en ik begon me gelukkig en opgelucht te voelen. Ik voelde me bevrijd, ik voelde me bevrijd van enkele oude verantwoordelijkheden die niet langer meer mijn verantwoordelijkheid bleken te zijn. Het kan zijn dat ik op datzelfde moment een vaag licht zag in de verte. Een bleek maar vibrerend, wit licht. De zekerheid te weten dat de dingen konden beginnen veranderen voor ons allemaal.”
 
Het onderzoek naar de populaire esthetica levert een vrij grote dosis plezier op: het is als wakker worden nadat je jezelf gewijd had aan wat Sarah & Charles zo duidelijk verklaren als de “suspension of disbelief.” Ver van elke tweede graad presenteert über-felicity een clash tussen wat men verwacht en wat men verlangt, tussen de populaire smaak en de smaak van iemand die wat afwijkt van het pad. Wat je op het punt staat te bekijken is bijna wat je verwacht te zien. In 2014 lanceerde Carles Congost zelfs een EP in samenwerking met de italo-disco popzanger Ryan Paris getiteld Pepsi Love [8]. En tegen de tijd dat je deze tentoonstelling bezoekt, zullen Sarah & Charles klaar zijn met de opnames van hun nieuwe videowerk, een werk dat ageert tegen Props For Drama: Suspension of Disbelief – deze keer binnen het frame van een naturalistische ambiance, maar nog steeds geschoeid op de leest van de waar-vals idiosyncrasie binnen het audiovisuele domein.
 
Dit is het verhaal van de tentoonstelling die je op het punt staat te bekijken. Vergeet niet je commentaren op Facebook te delen [9].

FR

“Je suis si heureuse d'être accueillie dans cette ambiance festive. C'est excellent, excellent, excellent!” [1].
 
Mon intention ici, et je veux que le lecteur le sache à l'avance, est de définir ce qu'à partir de maintenant je nommerai über-felicity (super-bonheur). C'est à dire, une stratégie narrative teintée de désenchantement pour laquelle une pathétique et extravagante positivité réclame amour et respect pour nos réalités contemporaines. Ce sont des choses huilées qui brillent plus qu'elles ne le devraient. Une esthétique glissante qui ne manque pas de naïveté, dessinant une atmosphère trouble et presque kitsch à la frontière entre le “Ce n'est pas ce que je voulais faire” et le “C'est en fait comme ça que je le vois”. Se placer au-delà de la norme de bonheur, se projetant sur le devant de la scène, loin de ceux que l'on aime, assis sur ce très visible trône des critiques, tout en espérant que notre sourire demeure intact. Une mauvaise composition ou la récente série de Bad Painting(s) [2] de Carles Congost font la joie de la toile finie et de son vernissage.

 
L'exposition que vous allez visiter, titrée Bright Like A Diamond, est avant tout une exposition. Il y a une joyeuse volonté de la présenter en tant que telle. Les choses peuvent paraitre plus grandes qu'elles ne le sont, mais nous ne perdrons pas de temps à comparer les échelles afin de rejoindre directement les festivités que suscite une nouvelle et rafraichissante installation. Cette présentation au premier degré devra à partir de maintenant être comprise comme une caractéristique fondatrice de l'über-felicity. Une démonstration dénuée d'arguments ou un récit sincère. En 2013, Sarah & Charles ont réalisé la vidéo Props For Drama: Plot Hole [3], présentée simultanément en trois projections et dans laquelle un acteur suit les instructions du narrateur de l'histoire: ce que vous entendez est ce que vous recevez. Une fois immergé dans ce texte, le lecteur peut comprendre la pièce comme une présentation directe du théâtre derrière le candélabre, plus que comme le démantèlement de l'illusion théâtrale. La présentation de l'un des auteurs collaborant à la dernière édition du Vogue Hommes International est une bonne démonstration de ce propos: “Arthur Dreyfus est beau, jeune (27), intelligent, et s’extasie sur la question de la relation entre son histoire intime et le corps, vu comme un agrégat de sensations et représentations imprégné de récits, d'images, de plaisirs et de souffrances.” [4].  De la même manière, les paroles fulgurantes de Tutti Frutti sont une question de récits, d'images, de plaisirs et de souffrances. Cette chanson est le thème central de la vidéo de Sarah & Charles Props for Drama: Suspension of Disbelief [5], présentée dans l'exposition que vous êtes en train de visiter.

 
La narration est régie par un certain nombre de règles provenant de la linguistique que nous connaissons bien. En ce qui concerne l'über-felicity, je parlerai de “concession à la fiction” plutôt que de "construction de la fiction". C'est une vague. Nous voguons du théâtre au cinéma en donnant un gros câlin à la télévision. C'est une stratégie qui est proche du travail documentaire. Ainsi, dans Die große Ekstase des Bildschnitzers Steiner (1974), Werner Herzog succombera à la beauté du saut à ski sa description du charpentier Walter Steiner. Il y a une similarité avec ce que se passe actuellement sur la page Facebook de Tom Daley [6], plongeur britannique et star de réseaux sociaux, qui alterne entre la publication de commentaires sur les habitudes quotidiennes d'un sportif de haut niveau et des images à couper le souffle de son corps en vol. Cependant, son petit copain, l'américain Dustin Lance Blake, est un réalisateur et producteur de cinéma et de télévision. Dans Bright Like A Diamond, la vidéo de Carles Congost The Artist Behind The Aura [7] se termine par une de ses concessions à la fiction lorsque l'acteur interprétant l'artiste déclare: “Quoi qu'il en soit, cela marchait. Cela fonctionnait plutôt bien et assez rapidement je commençais à me sentir heureux et soulagé. Je me sentais libéré, libre de certaines anciennes responsabilités qui soudainement n'étaient plus les miennes. Ensuite, peut-être ai-je cru voir cette petite lumière au loin. Une pâle mais vibrante lumière blanche. La certitude de savoir que les choses pourraient commencer à changer pour nous tous.”

 
La citation des esthétiques populaires procure une assez grande joie, c'est le réveil après avoir été dévolu à ce que Sarah & Charles nomment clairement comme “l'acceptation des invraisemblances” (“Suspension of Disbelief”). Loin de tout second degré, l'über-felicity est un conflit entre ce qu'on attend et ce qu'on désire, le goût pour le populaire et celui d'un esprit légèrement en dehors des sentiers battus. Ce que vous allez voir est presque ce que vous vous attendez à voir. En 2014, Carles Congost a lancé un super 45 tours ayant pour titre Pepsi Love sur lequel figure le chanteur pop italo-disco Ryan Paris [8]. Durant la tenue de cette exposition, Sarah & Charles auront tourné leur prochaine vidéo, une contre-pièce à Props For Drama: Suspension of Disbelief. Elle se déroulera dans un cadre naturaliste, mais aura toujours pour préoccupation la vrai-fausse particularité du format audiovisuel.

 
C'est l'histoire de l'exposition que vous allez visiter. N'oubliez pas de nous faire part de vos commentaires sur notre page Facebook [9].

[1] Lily McMenamy, “Google Poetics” in 89plus Marathon, exhibition co-curated by Simon Castets and Hans Ulrich Obrist (London: Serpentine Galleries, 2013), see: http://www.serpentinegalleries.org/exhibitions-events/serpentine-galleries-89plus-marathon/ (accessed 22 July 2014).
[2] Bad Painting by Carles Congost is a spin-off of his previous video work La Mala Pintura, 2008. The series Bad Painting is currently composed by two chapters and will be completed with new videos to come.
[3] Props For Drama: Plot Hole, 2013
Multichannel video, Full HD, colour, stereo sound, 20 minutes
[4] “Guest List”, Vogue Hommes International Paris, hors-série 19 (Spring - Summer 2014): p. 70
[5] Props For Drama: Suspension of Disbelief, 2013
Single channel video, Full HD, color, stereo sound, 16:9, 14 minutes, 07 seconds
[6] Follow Tom Daley on https://www.facebook.com/TomDaleyOfficial (accessed 26 August 2014)
[7] The Artist Behind The Aura, 2014
Single channel video, Full HD, color, stereo sound, 16:9, 25 minutes approx.
[8] Listen to Pepsi Love (Woman On Holiday 2014, Barcelona) on http://thecongosound.bandcamp.com/album/pepsi-love-feat-ryan-paris-ep (accessed 27 August 2014)
[9] Follow Komplot on https://www.facebook.com/kmplt (accessed 27 August 2014)

Carles Congost, The Artist Behind The Aura

Video, Full HD, color, stereo sound, 16:9, 28 minutes 37 seconds, 2014

Sarah & Charles, Props for Drama: Suspension of Disbelief

Video, Full HD, color, stereo sound, 16:9, 14 minutes, 07 seconds, 2013

Photo credit: Mathilde Gintz / Clare Noonan

With the support of Vlaamse Overheid, Embajada de España en Bruselas - Cooperación Española, Instituto Cervantes de Bruselas, Fédération Wallonie-Bruxelles, Vlaamse Gemeenschapscommissie, Gemeente Vorst, Loterie Nationale and COCOF.

Special thanks to Albert Baronian Gallery, Lieven Dousselaere, Laurence Dujardyn, Etienne Francois, Inés García del Castillo, Christoph Hefti, Jérémy Herault, Filip Gilissen and Xavier Mary.